به نقل از «عصر ایران»

مسعود نیلی : بدترین نوع شکست در حکمرانی ، عدم‌درک واقعیت است.

تاریخ انتشار: ۴ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۸۱۲۵۳۰

هشتمین دوره مراسم اعطای لوح، نشان و تندیس امین‏‏‏‏‌الضرب روز سه‌شنبه با حضور فعالان بخش خصوصی، کارآفرینان، اساتید اقتصاد و اعضای اتاق‌های بازرگانی در تالار وحدت تهران برگزار شد.    به گزارش دنیای اقتصاد، در این مراسم از مسعود نیلی، استاد اقتصاددانشکده مدیریت و اقتصاددانشگاه صنعتی شریف، به دلیل چهار دهه‌تلاش در عرصه آموزش و سیاستگذاری اقتصادی تقدیر شد و اتاق بازرگانی تهران، لوح و نشان امین‌‌‌‌‌الضرب را به این استاد باسابقه دانشگاه اهدا کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

    این عضو بازنشسته هیات‌علمی دانشگاه، طی سخنانی به دلایل خود برای انتخاب رشته اقتصاد و آرزوهای خود برای اعتلای کشور اشاره کرد و گفت: «چهل سال‌قبل زمانی‌که پا به عرصه اقتصاد گذاشتم، کارهای بزرگ منطبق با آرزوهای بزرگ‌تر در سر داشتم. با اشتیاق می‌خواستم بدانم چگونه می‌توان به یک کشور توسعه‌یافته تبدیل شد، بنابراین این مساله که یک کشور درحال‌توسعه برای اینکه بتواند به رشدهای اقتصادی بالادست پیدا کند، لازم است چه مسیری را طی کند، برایم دغدغه‌ای جدی بود. طی ۴۰ سال‌گذشته آنچه یاد گرفته‌ام پاسخ‌های مختلف از زوایای متفاوت برای پاسخ به این پرسش بوده‌است.»    او افزود: «گرچه این پرسش‌ها هرگز مرا رها نکرده‌اند، اما با گذشت زمان پخته‌تر و واقع‌بین‌تر شده‌ام. در مسیر شکل‌گیری رویاهایم، توسعه‌یافتگی کشورم را در گاز با قطر، در نفت با عربستان، در توریسم و صنعت با ترکیه و در موقعیت ممتاز جغرافیایی با امارات، به‌عنوان کشورهایی که از بین مزایای مذکور فقط یک مورد را دارند، مورد سنجش و ارزیابی قرار داده‌ام. وقتی فشارها افزایش می‌یابد به خود می‌گویم، کشوری که در گاز در رتبه دوم قرار دارد حتما می‌تواند حداقل به اندازه نصف همسایه‌اش قطر، گاز صادر کند. وقتی رتبه چهارم در ذخایر نفتی را داریم حداقل می‌توانستیم به اندازه ۴‌میلیون بشکه نفت در روز صادر کنیم.  ما می‌توانستیم با همکاری شرکت‌های بین‌المللی بزرگ‌ترین تولیدکننده لوازم‌خانگی، ماشین‌آلات و تجهیزات در منطقه باشیم.»   نیلی با تاکید بر اینکه در صورت تحقق موارد مذکور امکان صادرات ۳۵۰‌میلیارد دلاری و تولید ناخالص داخلی ۱۲۰۰‌میلیارد دلاری دور از دسترس نبود، گفت: «در صورت اتخاذ تدابیر درست، دستیابی به تورم و نرخ بیکاری ۳‌درصدی و رشد اقتصادی بیش از ۵‌درصدی امکان‌پذیر بود. در چنین اقتصادی فقر و بیکاری در کشور وجود نداشت. دیگر کودکی زباله‌گردی نمی‌کرد و آموزگاران سختکوش، مسافرکشی نمی‌کردند.»    او افزود: «در چنین شرایطی بهترین دانشگاه‌های جهان با دانشگاه‌های کشور همکاری بیشتری داشتند و جوانان کشور در رشد و توسعه کشور نقش بیشتری ایفا می‌کردند. این جوانان می‌توانستند هوش‌مصنوعی را به بخش‌های مختلف اقتصاد کشور وارد کنند. ایران می‌توانست مرکز مالی منطقه پیرامونی خود باشد و از این طریق مساله‌ای به‌معنای تامین مالی فعالیت‌های اقتصادی در کشور وجود نداشت.»    در انتها این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه سربرآوردن ابربحران‌ها ناشی از عدم‌شناخت از چرایی مشکلات است، گفت: «درحالی‌که کشور با بیماری‌های مزمن اقتصادی مواجه است، سیاستگذاران در حال بر‌‌گزاری جشن‌های مختلف هستند و به‌خاطر موفقیت‌ها به خود آفرین می‌گویند. بدترین نوع شکست در حکمرانی، عدم‌درک واقعیت است. بخش خصوصی، کارآفرینان و کارشناسان مستقل باید به‌صورت جدی به مشکلات اقتصادی سرزمین مادری بیاندیشند و در‌برابر کشور و نسل‌های آینده مسوولند. ما چاره‌ای جز تلاش برای ساختن آینده نداریم. فردا همانی است که خودمان می‌سازیم.» کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: مسعود نیلی ، اقتصاددان : تقریبا ناممکن است که یک اقتصاد بتواند سال‌های زیادی تورم ۵۰ درصدی را به صورت پایدار تحمل کند از هر سه ایرانی یک نفر فقیر است ! کاهش چشمگیر قشر متوسط و پردرآمد طی سال‌های ۹۶ تا۹۹

منبع: عصر ایران

کلیدواژه: مسعود نیلی مشکلات اقتصادی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۸۱۲۵۳۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ظهور یک قدرت اقتصادی جدید؛ اقتصاد هند چقدر قوی است؟

نشریه اکونومیست در سرمقاله این هفته رشد اقتصادی هند به رهبری نارندرا مودی را مورد بررسی قرار داده است. از منظر این نشریه، باوجودی که آقای مودی قدم‌های مثبت بسیاری برداشته است، اما برخی نقاط ضعف او می‌تواند او را از تحقق وعده‌هایش بازدارد.

به گزارش اکو ایران، به گفته اکونومیست، انتظار می‌رود شش هفته دیگر نارندرا مودی در سومین دوره نخست وزیری برنده شود، که موقعیت او را به عنوان مهم‌ترین رهبر هند از زمان جواهر لعل نهرو تثبیت می‌کند. پیروزی انتخاباتی این پسر چای فروش در واقع نشان دهنده مهارت سیاسی او، قدرت ایدئولوژی ملی‌گرای هندی و فرسایش نهاد‌های دموکراتیک اوست. با اینحال نشان دهنده حسی میان رای دهندگان عادی و نخبگان هند درباره این است که او رونق و قدرت را برای هند به ارمغان می‌آورد.

هند نارندرا مودی تجربه‌ای از ثروتمند شدن در میانه جهانی زدایی و تحت رهبری قدرتمند است. اینکه آیا هند می‌تواند در طول ۱۰ تا بیست سال آینده به سرعت رشد کرده و از تنش دوری کند سرنوشت ۱.۴ میلیارد نفر و همچنین اقتصاد جهان را تعیین خواهد کرد. از منظر اکونومیست، فرمول مودی می‌تواند تا جایی کار کند، ولی درباره اینکه آیا موفقیت هند می‌تواند ادامه یابد و آیا این مساله به ماندن او در قدرت بستگی دارد سوالاتی وجود دارد.

هند با رشد اقتصادی ۶ تا ۷ درصد، سریع‌ترین نرخ رشد را در میان کشور‌های بزرگ دارد. داده‌‎های جدید نشان می‌دهند که اعتماد بخش خصوصی آن در بالاترین سطح از سال ۲۰۱۰ قرار دارد و درحالی که امروز پنجمین اقتصاد بزرگ جهان است می‌تواند تا سال ۲۰۲۷ به سومین اقتصاد جهان پس از آمریکا و چین تبدیل شود. نفوذ هند به روش‌های جدیدی نمایان می‌شود. شرکت‌های آمریکایی ۱.۵ میلیون کارمند در هند دارند، که بیش از هر کشور خارجی دیگری است. بازار سهام آن چهارمین بازار ارزشمند جهان است و بازار هوانوردی آن در رتبه سوم قرار دارد. خرید نفت روسیه توسط هند قیمت‌های جهانی را تغییر می‌دهد. افزایش ثروت به معنای افزایش نفوذ ژئوپلتیک است؛ پس از بالاگرفتن تنش در کانال سوئز، هند ۱۰ کشتی جنگی در خاورمیانه مستقر کرد.

اگر به دنبال یک "چین دیگر" هستید که با محوریت تولید ایجاد شد، آن هند نیست. این کشور در زمان رکود تجارت کالا و اتوماسیون تولید توسعه می‌یابد؛ بنابراین نیاز به مدل جدیدی برای رشد دارد. یکی از محور‌های این رشد "برنامه عظیم زیرساخت‌"هاست که بازار واحد گسترده‌ای را به‌هم پیوند می‌دهد. هند ۱۴۹ فرودگاه دارد و هرسال ۱۰ هزار کیلومتر جاده و ۱۵ گیگا وات ظرفیت انرژی خورشیدی اضافه می‌کند. برخی از این زیرساخت‌ها، چون پرداخت‌های دیجیتال، بازار‌های سرمایه مدرن و بانک‌ها نیز نامشهود هستند. همه این‌ها به شرکت‌ها امکان می‌دهد از اقتصاد مقیاس بهره ببرند.

محور دوم "رشد صادرات خدمات" است که به ۱۰ درصد از تولید ناخالص داخلی کشور رسیده است. تجارت جهانی در خدمات هنوز درحال رشد است و "شرکت‌های فناوری اطلاعات هند" مراکزی ایجاد کرده‌اند که تحقیق و توسعه و خدماتی، چون قوانین و حسابداری به شرکت‌های بین المللی عرضه می‌کنند. اما باوجود پردیس‌های فناوری شیک، هند همچنان یک جامعه نیمه روستایی است؛ و این مساله سومین و آخرین محور رشد را توضیح می‌دهد؛ مدل جدیدی از سیستم رفاه که در آن صد‌ها میلیون نفر از مردم فقیر هند پرداخت‌های انتقالی دیجیتال دریافت می‌کنند. داده‌های جدیدی نشان می‌دهند که سهم جمعیتی که زیر خط فقر جهانی ۲.۱۵ دلار در روز زندگی می‌کنند از ۱۲ درصد در سال ۲۰۱۱ اکنون به زیر ۵ درصد کاهش یافته است.

اما نارندرا مودی لایق چه میزان اعتبار است؟ موفق‌ترین سیاست‌های او از دستورالعملی استفاده می‌کند که در دهه ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰ در هند ظهور کرد؛ اما هیچ ایرادی ندارد. او برای جلوبردن اصلاحات متوقف شده، نظارت شخصی روی تصمیمات مهم و سرکوب عقب مانده‌ها و مخالفان بوروکراسی قابل تقدیر است. برخی می‌گویند او "سرمایه داری رفاقتی" را پرورش داده است. با اینحال، گرچه برخی شرکت‌های بزرگ امتیازاتی گرفتند، تمرکز در تجارت درحال کاهش است، فساد محو شده است و کسب‌وکار‌ها تنوع بالایی دارند. اگر او پیروز شود هند به رشد قوی ادامه خواهد داد. سطح متوسط نیز همینطور خواهد بود: ۶۰ میلیون نفر بیش از ۱۰ هزار دلار در سال کسب خواهند کرد؛ که این تعداد تا سال ۲۰۲۷ به ۱۰۰ میلیون نفر می‌رسد.

بااینحال، هند با یک مشکل ترسناک روبروست. از یک میلیارد نفر جمعیت در سن کار این کشور تنها ۱۰۰ میلیون نفر شغل رسمی دارند و باقی اکثرا کار موقتی دارند یا بیکار هستند. نخست وزیر هند برای جذب برخی از نیروی کار از یک برنامه مشوق دولتی برای ارتقای تولید استفاده می‌کند. ولی حتی اگر این برنامه به اهداف خود برسد، تنها ۷ میلیون شغل ایجاد می‌کند.

از منظر اکونومیست، اقتصاد هند برای حفظ رشد خود باید اشتغال انبوه ایجاد کند. یکی از راه‌ها بزرگتر شدن بخش فناوری اطلاعات است که به عنوان یک قطب دیجیتالی سازی جهان عمل کند و مجموعه‌ای از صنایع صادراتی که مالی، غذا و دفاع را دربر می‌گیرد. هزینه کارگران در این صنایع نیز می‌تواند به نوبه خود در سایر بخش‌ها اشتغال ایجاد کند. یک بازار داخلی کارآمد و واحد بهره‌وری کلی را افزایش می‌دهد و رفاه هدفمند می‌تواند به کسانی که عقب مانده‌اند کمک کند. برای این منظور، هند باید آموزش و کشاورزی خود را متحول کند، و امکان مهاجرت بیشتر از شهر‌های شمالی پرجمعیت را به سمت شهر‌های جنوبی و غربی فراهم کند.

با این معیار‌های برجسته، نارندرا مودی حرف زیادی برای گفتن ندارد. حزب بهاراتیا جاناتا استعداد و ایده‌‎هایی دارد، اما بیشتر روی ایدئولوژی متمرکز است. رشد غیرلیبرالیسم، مخالفت سیاسی و آزادی بیان را محدود کرده است. این واقعیت که شرکت‌ها از مودی می‌ترسند می‌تواند علت عدم رشد سرمایه گذاری را توضیح دهد. روند آماده کردن عموم برای تغییرات اجتماعی گسترده در دهه ۲۰۳۰ به درستی آغاز نشده است و بازسازی آموزش، شهر‌ها و کشاورزی نیاز به همکاری دولت‌های محلی دارد، که توسط بهاراتیا جاناتا اداره نمی‌شوند، و همینطور گروه‌های اجتماعی که با اختلال مواجه هستند.

سوالی که درباره هند و اقتصاد وجود دارد این نیست که آیا نارندرا مودی پیروز خواهد شد یا نه، بلکه این است که آیا او رشد خواهد کرد. او در سن ۷۳ سالگی ممکن است قدرت مدیریت خود را روبه افول بیابد. برای ایجاد یک دستورکار اصلاحی جدید، در سطح چیزی که در دهه ۱۹۹۰ ظهور کرد، و برای تقویت یک اقتصاد مبتنی بر دانش که به مردم برای تفکر خود پاداش می‌دهد، او باید انگیزه‌های استبدادی خود را تعدیل کند. همچنین برای جذب سرمایه گذاری داخلی و خارجی بیشتر و یافتن یک جانشینی با تفکر رشد، حزب او باید "سیاست‌های شوونیستی" خود را مهار کند. اگر چنین نشود، ماموریت نوسازی ملی مودی، وعده‌های خود را محقق نخواهد کرد.